Gouveris: Papa

Μαμά - Μπαμπάς 1-0

21 Δεκεμβρίου 2012 στις 9:36 μ.μ.

Μια φούστα φτάνει; Δε φτάνει. Δεύτερη δε χωράει όμως. Η  βαλίτσα γέμισε. Εκτός αν κρατάω σακούλα στο χέρι... Όχι δε θέλω. Θα αγκαλιάσω το μπαμπά, δε θέλω σακούλα στα χέρια μου.
 Μπαμπά θα μου πάρεις φούστα τώρα τα Χριστούγεννα; Έτσι θα πω και θα μου πάρει.
 Έχω  και τα φυλλάδια της γλώσσας στην άκρη χωμένα. Ασκήσεις Επανάληψης. Θα τσαλακωθούν. Στο μπαμπά παίζω δε διαβάζω. Λίγο διαβάζω. Πρέπει όμως να τα πάρω. Θα χαρεί. Η μαμά τα βγάζει κρυφά. Μπορεί να βγάλει και τα ρούχα. Μπορεί αντί για βαλίτσα να με δώσει με σακούλα. Μπορεί και χωρίς τίποτα. Σκέτη.
Ο μπαμπάς θέλει τα βιβλιάρια. Θα την έχω μια βδομάδα πρέπει να μου τα δώσεις. Έτσι λέει. Τα βιβλιάρια είναι πράσινα.
Η μαμά βγάζει κάτι φόρμες παλιές. Είναι κοντές. Φαίνονται τα πόδια. Με σφίγγουν.
Που είναι τα φυλλάδια;
Ακούω το μπαμπά, τα πόδια του,  ανεβαίνει τις σκάλες.
Ελένη έλα λίγο στο δωμάτιο. Η μαμά κλείνει την πόρτα και μετά το στόμα
Ο μπαμπάς... χτυπάει το κουδούνι.
Χτυπάει ξανά.
Ελένη καρδούλα μου. Ελένη ήρθα...είσαι μέσα ψυχή μου;  Εδώ είμαι μπαμπά αλλά μου κρατά το στόμα.
Κλαίω.
Ακούω χρίτς χράτς.
Ο μπαμπάς άφησε σακούλα με δώρο...απ'έξω, στην πόρτα.
Ακούω το μπαμπά, τα πόδια του, κατεβαίνει τις σκάλες
Μαμά πάρε το χέρι σου.
Panayiotis Gouveris

Για τον μπαμπά μου

15 Οκτωβρίου 2012 στις 6:05 μ.μ.

Ο μπαμπάς μου είναι βλάκας. Χρόνια τώρα προσπαθεί να πάρει την επιμέλειά μου. Όταν τον βλέπω με σκυμμένο κεφάλι ξέρω ότι το έχασε πάλι το δικαστήριο. Ξέρει ότι δεν θα κερδίσει ποτέ, το ξέρει καλά.

“Άννα ο μπαμπάς κάνει αγώνα για σένα....”. Το ξέρω μπαμπά.

Όμως τώρα ξεκουράσου, φτάνει ο αγώνας. Σου έχω ένα μυστικό. Την επιμέλεια την κέρδισες. Στην δίνω εγώ η κόρη σου. Γιατί εγώ μπαμπά θυμάμαι... Θυμάμαι που δε με αφήναν να σε δώ και έκλαιγα. Θυμάμαι που χτύπαγες το κουδούνι και δε σου ανοίγαν. Θυμάμαι που με έπαιρναν σε άλλες πόλεις και σ έψαχνα. Θυμάμαι που φώναζα μπαμπά και μου λέγαν σιωπή.

Θυμάμαι... και μόλις τώρα αποφάσισα και σου δίνω την επιμέλειά μου. Όμως μπαμπά σε παρακαλώ ας είναι αυτό το μικρό μας μυστικό. Μην το μαρτυρήσεις, τουλάχιστον όχι τώρα. Ας πούμε λοιπόν ότι σου χαρίζω μια μυστική επιμέλεια, κάπως πιο αληθινή από την άλλη την ψεύτικη. Γιατί και να τους το πεις κανείς δε θα σε πιστέψει. Όμως εγώ και συ θα το ξέρουμε.

Και να σου πώ κάτι μπαμπά. Ακόμα και όταν θα με πείσουν ότι είσαι βλάκας, κακός, και πονηρός ακόμα και τότε εγώ μέσα μου βαθιά θα ξέρω ότι είσαι ο ήρωάς μου. Και ας φαίνεται εκείνη την ώρα πως δε θέλω να σε δω. Και ας σε διώχνω από το σχολείο στο διάλειμμα. Τι να κάνω μπαμπά... κάνω και γω αγώνα. Πόσο να αντέξω στα λόγια τους; Κάποια στιγμή πρέπει να τα πιστέψω, για να ζήσω και γω, για να αντέξω. Ξέρεις τι είναι να έχεις λίγο μπαμπά;...

μπαμπά σε παρακαλώ μη με ξεχάσεις και ας σε διώχνω ...

Panayiotis Gouveris

H εφημερίδα μας, τεύχος 16: Ηττημένος γονέας:

http://issuu.com/sos.sygapa/docs/teuxos_16#embed 

http://www.sos-sygapa.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=105%3A-16&catid=13%3Aefimerida&Itemid=18&lang=el

Μπαμπάδες με …μητρικό ένστικτο;

Για δεκαετίες οι ψυχολόγοι και οι ερευνητές υπέθεταν ότι το ένστικτο της μητέρας ήταν αλάθητο. Μια έρευνα όμως δείχνει ότι ίσως τα πράγματα να είναι κάπως διαφορετικά.

Σύμφωνα με νέα μελέτη και οι μπαμπάδες έχουν αυτό που λέμε "μητρικό" ένστικτο, αφού μπορούν να αναγνωρίσουν εξίσου καλά με τις μαμάδες το ιδιαίτερο κλάμα του μωρού τους, αν περνούν αρκετές ώρες της ημέρας μαζί του.

Ή μάλλον για την ακρίβεια το συμπέρασμα της έρευνας αναθεωρεί την άποψη ότι οι γυναίκες αναγνωρίζουν πιο εύκολα το μωρό, χάρη στο μητρικό τους ένστικτο,  όπως είχε προκύψει από προγενέστερες μελέτες.

Η έρευνα που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Communications», υποστηρίζει ότι η δυνατότητα αναγνώρισης του κλάματος του μωρού μας, δεν είναι θέμα φύλου, αλλά μάθησης.

«Δεν είναι σαφές το κατά πόσο είναι σημαντικό για εμάς τους ανθρώπους να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε το κλάμα του μωρού μας. Δεν είμαστε σαν τους πιγκουίνους που χάνουν τα μικρά τους ανάμεσα σε εκατοντάδες και πρέπει να τα αναγνωρίσουν», ανέφερε στο «LiveScience» ο Δρ. Nicolas Mathevon, από το πανεπιστήμιο Jean Monnet στη Γαλλία. 

«Παρόλα αυτά, το να είναι σε θέση ο γονιός να αναγνωρίσει το κλάμα του μωρού του, θα μπορούσε να σημαίνει ότι μπορεί να αναγνωρίσει καλύτερα και άλλες ανάγκες, όπως η πείνα ή ο πόνος», πρόσθεσε.

Στο πλαίσιο της μελέτης τους οι ειδικοί ηχογράφησαν το κλάμα βρεφών ηλικίας και στη συνέχεια ζήτησαν από τους 27 πατέρες και τις 29 μητέρες να ξεχωρίσουν το δικό τους ανάμεσα στα μωρά που έκλαιγαν.

Κατά μέσο όρο, οι γονείς κατάφεραν να ξεχωρίσουν το μωρό τους στο 90% των περιπτώσεων.Από την έρευνα προέκυψε ότι οι άνδρες μπορούσαν να ξεχωρίσουν το κλάμα του μικρού τους, ακριβώς όπως και οι γυναίκες, εφόσον είχαν περάσει τουλάχιστον τέσσερις ώρες την ημέρα με τα μωρά τους.

Οι άνδρες που ξόδευαν λιγότερο χρόνο με τα μωρά τους αναγνώριζαν πιο δύσκολα το κλάμα του δικού τους μωρού. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι η εμπειρία και όχι το ένστικτο καθορίζει τη δυνατότητα αναγνώρισης του κλάματος του μωρού. 

Πηγή: PATHFINDER 
Η σύγχρονη πραγματικότητα και στην ελληνική κοινωνία είναι οι γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά συνεργατικά...Δυστυχώς αυτό δεν έχει αποτυπωθεί ακόμα στις αποφάσεις των Ελληνικών Δικαστηρίων -σε σχέση με την επιμέλεια των παιδιών - μετά απότο διαζύγιο ... Πάντως δεν είναι μακριά ο καιρός που και οι Ελληνες Δικαστές θα εκσυγχρονιστούν με την πραγματικότητα ...

Aν εξαιρέσει κανείς και την παράμετρο που αφορά τους γάμους και την αύξηση των διαζυγίων, υπάρχει και μια άλλη οπτική στη νέα αυτή πραγματικότητα: Όλο και περισσότεροι μπαμπάδες χρειάζονται -και απαιτούν- επαγγελματική ευελιξία, η οποία θα μπορεί να τους επιτρέπει να αντεπεξέρχονται στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Το γεγονός αυτό θα συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό τελικά στη θεσμοθέτηση νέων νόμων για τη γονεϊκότητα – προς όφελος KAI των γυναικών που παλεύουν χρόνια γι’ αυτό.
«Για όσο καιρό τέτοιου τύπου οικογενειακά θέματα θεωρούνται αμιγώς γυναικεία, είναι βέβαιο ότι θα απαξιώνονται με τη δικαιολογία ότι δεν είναι μείζονος σημασίας, μιας και αφορούν μόνο μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων», υποστηρίζει στο άρθρο του «The Masculine Mystique» ο συγγραφέας και συντάκτης Stephen Marche. «Οι άντρες αγωνίζονται καθημερινά να τα καταφέρουν όλα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνουν και οι γυναίκες, αλλά οι κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται να ανταποκριθούν ισάξια και στα δύο φύλα. Ακόμα κι αν το βάρος που μοιράζονται δεν είναι το ίδιο, εξακολουθεί να είναι μεγάλο. Και δεν θα σταματήσει να είναι, παρά μόνο αν και οι δύο πλευρές συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο όσον αφορά τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής τους, που δεν είναι άλλος παρά η ανατροφή των παιδιών τους. Όταν συμβεί αυτό, τότε και η πολιτεία ίσως αποφασίσει να προσαρμόσει τη νομοθεσία στα νέα κοινωνικά δεδομένα», προσθέτει.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ σχετικό ΑΡΘΡΟ ...
http://news.pathfinder.gr/health/news-research/878618.html

Γυναίκα κουβαλάει στην πλάτη της, τον άνδρα της που έχασε τα πόδια του

Όταν ενώθηκαν με τα ιερά δεσμά του γάμου δεσμεύτηκαν να στέκεται ο ένας στο πλευρό του άλλου στα εύκολα και στα δύσκολα. Και αυτό ακριβώς κάνουν ο Jesse Cottle και η….

σύζυγός του Kelly, η οποία τον… παίρνει στην πλάτη της καθώς ο ίδιος έχασε και τα δύο του πόδια στο Αφγανιστάν.

Πρώην πεζοναύτης ο Cottle, υπέστη διπλό ακρωτηριασμό ενώ υπηρετούσε, όταν πάτησε σε αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό το 2009.

Γνώρισε την Kelly ενώ ανάρρωνε και πέρσι παντρεύτηκαν.

Η ιστορία τους έγινε γνωστή όταν σε οικογενειακές διακοπές στο Αϊντάχο, το οποίο επισκέφθηκαν για να δουν την οικογένεια της Kelly, η φωτογράφος Sarah Ledford πρότεινε να βγάλουν και μία φωτογραφία σε ένα ποτάμι.

Τότε ο Jesse έκανε αυτό που είχε κάνει και πολλές άλλες φορές: έβγαλε τα τεχνητά μέλη του και σκαρφάλωσε στην πλάτη της Kelly που τον κουβάλησε, ως συνήθως.

Η Ledford έβγαλε τη φωτογραφία και την ανέβασε στο Facebook όπου προκάλεσε αίσθηση. «Η Αμερική τους ερωτεύτηκε», είπε.

Το ζευγάρι δηλώνει εντυπωσιασμένο από τα μηνύματα στήριξης που έλαβαν από χιλιάδες ανθρώπους , όταν κυκλοφόρησε η φωτογραφία τους. «Αντιπροσωπεύουμε πολλά ζευγάρια που περνούν το ίδιο, είναι τιμή μας να τους εκπροσωπούμε», δήλωσε η Kelly.

Star.gr

Θες σχέση αλλά δε βρίσκεις σύντροφο; Δες τι κάνεις λάθος

Γιατί διαρκώς ακούμε για ανθρώπους οι οποίοι θέλουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους να κάνουν σχέση και ωστόσο δεν τα καταφέρνουν;  Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρει κανείς σήμερα ένα άτομο με το οποίο να ταιριάζει τόσο ώστε να νιώθει ότι μπορεί να περάσει μαζί του όμορφα ένα μεγάλο μέρος της ζωής του ή και όλη του τη ζωή;  Σήμερα έχει δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία κοινωνικο-συναισθηματικού προβλήματος την οποία αντιπροσωπεύουν οι άνθρωποι που δηλώνουν ή είναι ‘απελπισμένοι για έρωτα’, τον οποίο και δε βρίσκουν.


Τα χαρακτηριστικά των απελπισμένων για έρωτα 
Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο για κάποιον, ο οποίος διακαώς επιθυμεί να κάνει μια σχέση, να δημιουργήσει μια ερωτική συντροφική σχέση;  Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί και διάφοροι, αξίζει όμως να σταθούμε στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των απελπισμένων για έρωτα.

Ένα προφανές στοιχείο των απελπισμένων για έρωτα είναι το ότι χαρακτηρίζονται από μεγάλο βαθμό εγωισμού και ναρκισσισμού: θέλουν αυτό που θέλουν, χωρίς να νοιάζονται για τις επιθυμίες του άλλου –και αυτό περιλαμβάνει από τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα.  Έτσι, για παράδειγμα, ο απελπισμένος για έρωτα που διακατέχεται από υπέρμετρο εγωισμό θα επιλέξει το είδος της διασκέδασης που ο ίδιος επιθυμεί και δε θα ρωτήσει τον/τη σύντροφό του τι τον/την ευχαριστεί.  Ο απελπισμένος για έρωτα ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα: θα βγει για διασκέδαση ή θα μιλήσει στο τηλέφωνο όταν το επιθυμεί ο ίδιος και όχι όταν του ζητηθεί από τον/τη σύντροφό του.

Ο εγωκεντρισμός και η εγωπάθεια είναι άλλα συστατικά της ψυχολογικής δομής των απελπισμένων για έρωτα.  Συνήθως το άτομο αυτό θεωρεί ότι είναι το επίκεντρο του σύμπαντος και ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του.  Με μια τέτοια θεώρηση υπάρχει λίγος χώρος για να συνυπάρξει και κάποιο άλλο άτομο.  Το άτομο αυτό περιαυτολογεί διαρκώς, με αποτέλεσμα να μην αφιερώνει χρόνο να ρωτήσει βασικές πληροφορίες τον/τη σύντροφό του.  Στον μονόλογό του και την προσπάθεια εντυπωσιασμού ξεχνάει ότι έχει απέναντί του έναν άνθρωπο με σάρκα και οστά και αντίστοιχες ανάγκες επικοινωνίας.

Ο εγωκεντρισμός και η εγωπάθεια συνδυάζονται με την αδιαφορία για τον άλλον: βγαίνοντας έξω, είτε για την πρώτη γνωριμία είτε μέσα στη σχέση, δεν ρωτάνε τίποτα προσωπικό τον άλλον, ενώ αν ο άλλος πει κάτι προσωπικό αδράτουν την ευκαιρία για να επαναφέρουν τη συζήτηση στον εαυτό τους.

Η τσιγκουνιά ψυχής είναι ένα άλλο στοιχείο της ψυχολογικής τους οντότητας: αυτοί οι άνθρωποι σπάνια έχουν έναν καλό λόγο, ένα χάδι ή συντροφικότητα που μπορούν να δώσουν στον/τη σύντροφό τους.  Όταν δώσουν κάτι τέτοιο, συνήθως περιμένουν αντάλλαγμα ή θεωρούν ότι είναι μέρος μιας στρατηγικής για να πετύχουν το στόχο τους, αδιαφορώντας για τον άλλον.

Το στοιχείο της υπερβολής είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα: ζωγραφίζουν τα προτερήματά τους με τα πιο έντονα χρώματα, υπερβάλλουν για το κάθε τι σχετικά με τον εαυτό τους, ενώ ταυτόχρονα μειώνουν τους άλλους (γιατί μέσα από αυτή την αντίθεση σκιαγραφούνται εντονότερα τα δικά τους χαρακτηριστικά).

Τέλος, οι απελπισμένοι για έρωτα βιάζονται να φτάσουν στο σκοπό τους, είτε αυτό είναι η σεξουαλική πράξη είτε ο γάμος, αδιαφορώντας για το αν ο άλλος είναι έτοιμος.


Τα λάθη των απελπισμένων για έρωτα 
Τα άτομα που είναι απελπισμένα για έρωτα αλλά δε μπορούν να βρουν σύντροφο για μια σταθερή σχέση, συνήθως κάνουν και λάθη στρατηγικής, τα οποία απορρέουν από το ψυχολογικό τους προφίλ.

Το νούμερο ένα πρόβλημα είναι ότι κάνουν παρορμητικές επιλογές, χωρίς να ελέγξουν από την αρχή το αν το άτομο που έχουν απέναντι τους πράγματι πληροί τις βασικές προϋποθέσεις που οι ίδιοι θέτουν.  Έτσι, παρασυρμένοι όχι τόσο από ενθουσιασμό, όσο από την επιθυμία να κάνουν σχέση, υποκύπτουν στον πρώτο τυχόντα.

Μπαίνοντας στη σχέση δεν οριοθετούν και δεν ξεκαθαρίζουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εαυτό τους και τον άλλον.  Το αποτέλεσμα είναι ότι κάνουν όλα τα χατίρια του άλλου, ενώ δεν το επιθυμούν και τους έρχεται βαρύ ή δύσκολο, παραμερίζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και βάζουν τον άλλο σε υψηλότερη θέση από τον εαυτό τους.

Ακόμα, οι απελπισμένοι για έρωτα δηλώνουν απερίφραστα αυτό που θέλουν, δηλαδή τη μόνιμη σχέση ή το γάμο, πριν δώσουν ένα περιθώρια να γνωριστούν με το άλλο άτομο και να δουν αν πράγματι ταιριάζουν.  Το αποτέλεσμα είναι ότι το άλλο άτομο τρομάζει, ασφυκτιά και φεύγει από τη σχέση πριν αυτή καλά-καλά ξεκινήσει.

Ένα άλλο λάθος των ατόμων που είναι απελπισμένοι για έρωτα είναι το ότι διεκδικούν με αρνητικό τρόπο: με τη γκρίνια, το παράπονο και κάνοντας την προσωπική τους μιζέρια παντιέρα, προσπαθούν να ασκήσουν ψυχολογική βία στον άλλον ή να του εκμαιεύσουν μια υπόσχεση που να καλύπτει την ανάγκη τους για μια σταθερή ερωτική σχέση.  Το πρόβλημα είναι ότι η τακτική αυτή προδίδει στο άλλο άτομο τις αδυναμίες τους και ο άλλος συνήθως επιλέγει να μη μείνει σε ένα τέτοιο σκηνικό.

Ακόμα, οι απελπισμένοι για έρωτα συχνά επιδεικνύουν είτε μια ακραία αδύναμη ή ακραία δυναμική στάση, κάτι το οποίο και στη μία και στην άλλη περίπτωση φοβίζει τους άμεσα ενδιαφερόμενους.  Έτσι, το άτομο που προσκολλάται στο σύντροφό του δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει εαυτό και κρεμιέται από τον άλλον, ενώ το άτομο που δε δείχνει κανέναν σημάδι υγιούς δεσίματος προκαλεί στο σύντροφό του την αίσθηση ότι δεν είναι σημαντικός.

Μπορεί να βρεθεί ο έρωτας; 
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις κοινός παρονομαστής είναι τα ψυχολογικά στοιχεία αλλά και οι λανθασμένες τακτικές που χρησιμοποιούν οι απελπισμένοι για έρωτα.  Ο έρωτας μπορεί να βρεθεί, αλλά το ερώτημα είναι: μπορεί το απελπισμένο για έρωτα άτομο να κρατήσει μια σωστή σχέση;  Για να πετύχει κανείς κάτι τέτοιο, χρειάζεται να κάνει δουλειά με τον εαυτό του και να ξεφύγει από τις κατηγορίες εναντίον του υπόλοιπου κόσμου και των δυσκολιών ανεύρεσης σχέσης.

Μόνο όταν κανείς αντικρίσει καταπρόσωπο τις δυσκολίες του και αποφασίσει να τις αντιμετωπίσει δυναμικά, χωρίς φόβο, ενώ παράλληλα μαθαίνει κατάλληλες στρατηγικές στον τομέα των σχέσεων, μπορεί να βρει την αγάπη και τον έρωτα που επιθυμεί.

ΣΥΓΑΠΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ: Ο ΣΥΓΑΠΑ ΣΤΗΝ ΟΝΕΙΡΟΥΠΟΛΗ ΔΡΑΜΑΣ

ΣΥΓΑΠΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ: Ο ΣΥΓΑΠΑ ΣΤΗΝ ΟΝΕΙΡΟΥΠΟΛΗ ΔΡΑΜΑΣ: Προσκαλείστε να επισκευθείτε το περίπτερο του ΣΥΓΑΠΑ στην Ονειρούπολη Δράμας, από Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου 2013 έως και τις 5 Ιανουαρίου 201...

Ο Σταύρος Μεταξάς, εκπρόσωπος του ΣΥΓΑΠΑ στο MEGA σαββατοκύριακο

 
Watch pateras MEGA sabatokiriako 9-2-08.avi in Family  |  View More Free Videos Online at Veoh.com
http://www.veoh.com/watch/v4030121PCkjpbPW

Το παιδί του διαζυγίου KAI η συνεπιμέλεια/εναλλασσόμενη κατοικία

Ορισμένες φορές οι γονείς, μετά από μία επώδυνη πορεία, φθάνουν στην απόφαση του διαζυγίου. Οι συνθήκες δεν είναι εύκολες για κανένα και κανείς δεν βγαίνει ικανοποιημένος από ένα διαζύγιο.

Όταν οι γονείς φθάνουν σ’ αυτή την απόφαση πρέπει να σκεφτούν τον αντίκτυπο που θα έχει στα παιδιά και πως προτίθενται να τον αντιμετωπίσουν. Το διαζύγιο είναι από τις χειρότερες εμπειρίες στη ζωή ενός παιδιού και το αν θα προκαλέσει ψυχολογικά προβλήματα η όχι εξαρτάται αφ` ενός μεν από την προσωπικότητα του παιδιού και αφ` ετέρου από το χειρισμό των γονέων. Οι γονείς έχουν την υποχρέωση να προστατεύσουν το παιδί και να το απομακρύνουν από τις συγκρούσεις και τις βίαιες καταστάσεις που πιθανόν υπάρχουν στην οικογένεια.

Η τραυματική εμπειρία του διαζυγίου έχει άμεσα και έμμεσα αποτελέσματα. Τα ψυχολογικά προβλήματα εκδηλώνονται κυρίως όταν το παιδί βρίσκεται στο μέσον της σύγκρουσης, όταν είναι μάρτυρας σε σκηνές εχθρότητας μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπάει και πρέπει να αποφασίσει ποιός από τους δύο έχει δίκιο. Η ψυχική ένταση του παιδιού είναι πολύ μεγάλη όταν αποτελεί μέρος της διαμάχης των δύο εμπόλεμων γονέων και σημείο αναφοράς για τις κατηγορίες, που οι γονείς εκτοξεύουν ο ένας εναντίον του άλλου για αδιαφορία, εγκατάλειψη, ανεπάρκεια η μεροληπτική στάση. Συχνά επίσης το παιδί χρησιμοποιείται για τη ρύθμιση οικονομικών διαφορών μεταξύ των δύο γονέων.

Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά ελπίζουν στην επανασύνδεση της οικογένειας ακόμη και μετά από 10 – 15 χρόνια. Στην ενήλικη ζωή τους έχουν μειωμένη ικανότητα να διαμορφώσουν σταθερές σχέσεις με πρόσωπα του άλλου φύλου. Το παιδί του διαζυγίου έχει πολλές πιθανότητες να γίνει ένας οξύθυμος, ανασφαλής και επιθετικός ενήλικος.

Μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους, που καθορίζει τις επιπτώσεις της διάλυσης της οικογένειας στα παιδιά, είναι η στάση των γονέων πριν και μετά το διαζύγιο. Το πρώτο ερώτημα που συνήθως τίθεται αφορά στην ανακοίνωση του διαζυγίου. Οι εξηγήσεις που θα δοθούν στο παιδί θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αλήθεια. Τα παιδιά μικρής ηλικίας έχουν την τάση να ερμηνεύουν τα πάντα με επίκεντρο τον εαυτό τους. Έτσι συχνά βιώνουν το διαζύγιο ως εγκατάλειψη, απόρριψη η ενοχοποιούνται ότι είναι κακά παιδιά και ο γονιός που έφυγε δεν τα αγαπά. Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να καταλάβουν τις δυσμενείς συνέπειες που έχει για τους ενήλικες ένας αποτυχημένος γάμος και να αντιληφθούν τους πραγματικούς λόγους του διαζυγίου. Σημαντικό είναι η επαφή με τον γονιό που φεύγει να συνεχίσει να είναι συχνή και καθορισμένη. Το παιδί που περιμένει το γονέα, ο οποίος δεν έρχεται, βλέπει τους φόβους εγκατάλειψης να επιβεβαιώνονται και βυθίζεται σε πραγματική απελπισία....

Τα ζητήματα πειθαρχίας είναι ένα άλλο θέμα που δεν πρέπει να παραβλεφθεί για τα παιδιά του διαζυγίου. Ο γονιός, με τον οποίο μένουν μαζί, έχει συνήθως την τάση υπερπροστασίας και χαλάρωσης των κανόνων πειθαρχίας για να απαλύνει τον πόνο και το στρες του παιδιού. Τα περισσότερα παιδιά έχουν ανάγκη από σταθερά όρια και κανόνες πειθαρχίας. Σε μια φάση της ζωής τους, που νοιώθουν ότι τα πάντα αλλάζουν γύρω τους, η πειθαρχία αποτελεί ασφαλή βάση για να μπορέσουν να κυριαρχήσουν στο άγχος τους και να συνεχίσουν να τα καταφέρνουν στις σχολικές τους επιδόσεις και την κοινωνική τους ζωή.

Σημαντικός παράγων για την ψυχική ισορροπία του παιδιού και τη φυσιολογική του εξέλιξη είναι η αίσθηση συνέχειας. Οι δύο γονείς, παρ` όλο που δεν συνεχίζουν τη ζωή τους ως ζευγάρι, θα πρέπει να συνυπάρχουν και να παίρνουν κοινές αποφάσεις για θέματα που αφορούν στο παιδί.

Λαζαράτου Ελένη (Επίκ. Καθηγήτρια Παιδο-ψυχιατρικής. Ιατρική Σχολή Παν/μίου Αθηνών).http://blogs.sch.gr/kantonopou/2013/10/13/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B6%CF%85%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85/ 

Η ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ............

ΣΥΓΑΠΑ  WWW.SOS-SYGAPA.EU