Ιστορία ενός πατέρα: Η συγκινητική ιστορία ενός πατέρα, αγωνιστή.

(Στην εικόνα, εντόπισε την κατοικία και ζωή των παιδιών)

Έχω 2 παιδάκια την Ε....... και το Ν...... τώρα 10 και 12. Ζούσαμε στην Καλλιθέα μετά τον αναγκαστικό χωρισμό μου σε διπλανά σπίτια. Την επιμέλεια την είχε αυτή με ειδικό ιδιωτικό συμφωνητικό επικοινωνίας εγκεκριμένο από το δικαστήριο αλλά ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μου δεχόμασταν να βλεπόμαστε μόνο μερικά δίωρα και σιγά σιγά με αγώνα και επιμονή μας σε περίπου ένα χρόνο καταφέραμε και κάναμε μια επιβάλλαμε μια …συνεπιμέλεια  κάτι σαν αυτό που λένε εναλλακτική κατοικία. Τα παιδιά μου ζούσαν με μένα μέρα παρά μέρα κλπ. με ένα πρόγραμμα που είχαμε φτιάξει και που άρεσε στα παιδιά και τις μέρες που δεν τα είχα πήγαινα στο σχολείο τους και στο ταεκβοντο και στα αγγλικά και βλεπόμασταν εκεί. Έτσι ήμουν μέρος της ζωής τους και ήμουν πατέρας τους όσο γινόταν. Και τα καλοκαίρια τα κάναμε 15νθημερα ώστε να μην μου λείπουν τόσο πολύ. Αυτή όμως δεν το άντεξε αυτό για πολύ κι έτσι πρόπερσι συνωμότησε (ζήτησε κρυφά μετάθεση, έξτρα χρήματα από μένα δήθεν για κάτι άλλο κλπ) και εκείνο το καλοκαίρι όταν ήταν η σειρά της τον Αύγουστο δεν τα ξανάφερε πίσω και τα εγκατέστησε στο Αγρίνιο στο σπίτι που έχουνε εκεί. Τα παιδιά μου διαμαρτυρήθηκαν και αγωνίστηκαν και τη σιχάθηκαν για αυτό που έκανε και εγώ επιτέθηκα αμέσως δικαστικά και στην προσωρινή δίκη ασφαλιστικών μέτρων ζήτησα και τα κάλεσαν στο δικαστήριο και εκεί παρά την τρομοκρατεί που τους επέβαλε η «μάνα» τους είπαν στην πρόεδρο όλη ότι την αλήθεια ότι τα έκλεψαν παρά τη θέλησή τους και ότι τα απομάκρυναν από το αγαπημένο τους σχολειό και τον μπαμπά τους και ότι θέλουν να γυρίσουν πίσω στην Αθήνα και στην ζωή τους και στην ερώτηση αν θέλουν τη μαμά είπαν ότι θέλουν να βλέπουν και τους δύο γονείς τους άλλα αν θέλει η μαμά να τα βλέπει να έρθει εκείνη στην Αθήνα. Η πρόεδρος αποφάσισε (με λίγα λόγια)  ότι κατανοεί αλλά δεν αρκούν αυτά για να βγάλει απόφαση υπέρ μας. Για έναν χρόνο αγωνιστήκαμε να κρατήσουμε επικοινωνία μέσω ιντερνέτ και άλλων μέσων αντιμετωπίζοντας όλων των ειδών τα σαμποτάζ τις συκοφαντίες και την τρομοκρατία εναντίων των παιδιών μου από τους απαγωγείς τους. Τα παιδιά απαύδησαν από αυτό και με όρκισαν να κάνω επειγόντως κάτι. Το ίδιο είπαν και στον τότε δικηγόρο μου. Ο δικηγόρος μου πρότεινε το επόμενο καλοκαίρι που δεν θα είχαν σχολείο να τα έφερνα εδώ και να τα κρατούσαμε με εισαγγελική εντολή. 

Το κρατήσαμε κρυφό όλο το χειμώνα και το καλοκαίρι όταν  ήρθε η στιγμή ο δικηγόρος μου με πρόδωσε και έφυγε για μια άλλη υπόθεση που είχε και έτσι μείναμε στον αέρα για 2 μέρες. Βρήκα έναν άλλο δικηγόρο αμέσως αλλά δεν ήθελε να κάνει αυτό που είχαμε πει και είχαμε 2 μέρες ακόμα πριν επιστρέψουν τα παιδιά. Όταν το έμαθαν αυτό τα παιδιά νευρίασαν και μου έβαλαν τις φωνές. Χωρίς καμία καθοδήγηση από πουθενά και με τον Εισαγγελέα ανηλίκων να ανοίγει σε 4 μέρες πήγαμε στον κανονικό εισαγγελέα και του είπαμε το πρόβλημα και μας είπε επί λέξη ότι «καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι πρέπει να κάνετε δικαστήριο» πήγαμε επίσης στο Συνήγορο του Παιδιού εκείνη τη μέρα και ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΟΥΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Τους είπα τότε ότι η μονή λύση που μπορώ να σκεφτώ και να μην μας συλλάβουν και τα επιστρέψουν πίσω είναι να δηλώσουν γραπτώς ότι θέλουν να μείνουν στη μανά τους και με αυτό το στοιχειό και τα υπόλοιπα να κάνω δικαστήριο σε 10 μέρες για να προλάβουμε και το σχολειό μας. Το μαιλ που της έγραψαν δεν το πίστευα όταν το είδα ήταν απίστευτα κατηγορηματικό.  Η «μάνα» τους όταν το έλαβε πανικοβλήθηκε, έκλαιγε και έσπασε τον υπολογιστή του Νίκου από τα νευρά της. Μετά ανέλαβαν οι συγγενείς της θύμωσε και τα απείλησε να μας στείλει την αστυνομία και ότι έρχονται να τα πάρουν η κόρη μου την έβριζε γιατί έβλεπε τον αδερφό της να κλαίει με αυτά που άκουγε στο τηλέφωνο και ο γιός μου της φώναζε ότι δεν ξαναπάει στο Αγρίνιο και να τον ξεχάσει. Ζήσαμε έναν πανικό που τα παιδιά κλείστηκαν στην ντουλάπα για να μην τα πάρουν. 3 μάρτυρες  τα είδαν όλα αυτά και έδωσαν ένορκες καταθέσεις. Σε 10 μέρες πήγα για το δικαστήριο που αναβλήθηκε για το Σεπτέμβριο (για να θεωρηθεί τετελεσμένο το σχολειό προφανώς). Προσπάθησα να ξαναπάρω τα παιδιά με τη βοήθεια της αστυνομίας που την αναζήτησε σε όλο το Νομό γιατί κρυβόταν με τα παιδιά και τη συνέλαβε γιατί με βάση το ισχύον συμφωνητικό (δικαστική απόφαση) έπρεπε να πάρω τα παιδάκια μου πάλι τέλη Αυγούστου και το ήθελα πολύ  για να μην υποστούν τρομοκρατία. Το δικαστήριο έγινε. Τα παιδιά ξανακλήθηκαν και είπαν τα ιδία. Η απόφαση βγήκε ξανά υπέρ της. «Η δικηγόρος μου είπε ότι και τη δική κάναμε σωστά και όλα και ότι με όλα αυτά που κάναμε κανονικά θα έπρεπε να μας τα δώσουν.». Έμαθα από τα ίδια τα παιδιά μου ότι πέρασαν τα πάνδεινα αφού επέστρεψαν. Γύρισα πίσω χωρίς να μπορέσω να τα δω. Όταν επέστρεψα με χτύπησε η κατάθλιψη αλλά κατάφερα να επανακτήσω με τη βοήθεια ενός παλιού μου φίλου ψυχολόγου και την ενθάρρυνση του Yianni ....... μέλους του ΣΥΓΑΠΑ. Τα Χριστούγεννα πήγα επάνω αποφασισμένος να τα δω ότι κι αν γίνει και να τα πάρω για 15 μέρες με την ενθάρρυνση του Yianni ότι θα πάμε στον εισαγγελέα και ότι θα μας φυγαδεύσει ο ΣΥΓΑΠΑ. Πήγα πρώτα από την αστυνομία και τους ενημέρωσα και ήταν σταντ μπαι γιατί αν δεν μου τα έδινε παραβίαζε δικαστική εντολή. Έλεγξαν το ορθό και μου είπαν να μην ανησυχώ και ότι θα έρθουν αμέσως όταν τους ειδοποιήσω. Είδα τα παιδιά μου στο δρόμο έξω από το σπίτι επειδή όταν με είδαν έτρεξαν και τα καθάρματα δεν μπορούσαν να ασκήσουν βία και τα εμποδίσουν μπροστά μου. Μέχρι να αρχίσει η παραβίαση τα είδα μια ακόμα φορά την Πρωτοχρονιά τη νύχτα και κόψαμε πίτα ΕΞΩ στο δρόμο με τα παιδιά να γελάνε και να μου λένε «τώρα θα έχουν σκάσει από τα νεύρα τους που μας βλέπουν». Η παραβίαση άρχιζε το πρωί και  έτσι εξαφανίστηκε για όλη τη βδομάδα. Πήγαινα κάθε μέρα και περίμενα από έξω για ώρες να με δουν τα παιδάκια μου και να βγουν. 2 μέρες πριν τη λήξη της παραβίασης  (αυτόφωρο) τους είδα και κάλεσα το περιπολικό που έτρεξε αλλά δεν μπόρεσαν να τη συλλάβουν ξανά διότι αρνήθηκε να βγει από το σπίτι και οι αστυνομικοί δεν είχαν ένταλμα. Αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω άπραγος.

Όταν γύρισα έμαθα ότι ο Yianni δεν έχει χρόνο, ένοιωσα τελειωτικά μόνος και χαμένος. 2 μέρες μετά έπεσα σε ισχυρή κατάθλιψη. Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη με την ποιητική της έννοια που έχουν υιοθετήσει όλοι οι αρχιδομαλακες που προσπάθησα να ζητήσω βοήθεια και μου είπαν «να το ξεπεράσω» για αυτό μην κάνεις το λάθος και εσύ όπως την άλλη φορά που μου είπες ειρωνικά ότι «τόσο ήταν το ενδιαφέρον μου»! Η κατάθλιψη δεν μου επέτρεψε να πάω στο τελικό δικαστήριο επιμελείας. Δεν μου επέτρεψε να δω τα παιδιά μου για 7 μήνες!!!. Τη τελευταία φορά που τα είδα ήταν τα Χριστούγεννα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ πάνω από 2-3 ώρες  έχω συνεχή πόνο στο στομάχι και μου είναι εντελώς αδύνατον να κάνω οποιαδήποτε δραστηριότητα μου τα θυμίζει και το 80% είναι τέτοιες.  Το μόνο συναίσθημα που είχα ήταν μια τρελή επιθυμία να σκοτώσω τα καθάρματα αλλά η κατάθλιψη με σταμάταγε και σε αυτό.  Ένας φίλος μου ψυχολόγος με εκλιπαρεί να πάρω αντικαταθλιπτικά αλλά αρνούμαι γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν! Ούτε σε αυτόν γιατί μπορεί να το μάθουν τα καθάρματα και να επηρεάσει αρνητικά αν κάποτε βρω τη δύναμη να κάνω κάτι.! Όταν μίλησα για το πρόβλημα μου στο ΣΥΓΑΠΑ στο facebook με κορόιδευαν και μου έλεγαν «να σηκωθείς από τον καναπέ» και τέτοιες μαλακίες. Ήταν εκείνα τα παιδάκια μου που με βρήκαν στο ιντερνέτ πριν από 7 μέρες και πέρασαν 2 μέρες πριν καταφέρω να τους γράψω απάντηση (δεν μπορούσα να ακούσω ακόμα τη φωνή τους)! Χτες μιλήσαμε κανονικά στα κρυφά και πήρα λίγη δύναμη γιατί μου είπαν ότι δεν έχουν σταματήσει να θέλουν να γυρίσουν οπίσω και να κάνω κάτι «αλλά αυτή τη φορά να μην ξαναγινούν τα ίδια και αποτύχουμε πάλι». Αν και πονάω πάρα πολύ σωματικά έχω πάλι μια αποστολή που μου έδωσαν και με κρατάει ζωντανό. Έτσι μπόρεσα να σου μιλήσω. ΑΛΛΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ  ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΔΟΣΩ ΠΑΛΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

Αγαπητέ μου Νίκο,
Στο (1) ήθελα να σου πω ότι δυστυχώς όποτε παίρνω στο τηλέφωνο τον ........... δεν ξεχνάει να μου πει επί λέξει «δεν ασχολούμαι πια». Ο λόγος είναι προφανώς ότι η γυναίκα του είδε ότι η κόρη του έγραψε στο Facebook ότι «δεν έχει πατέρα», συγκινήθηκε και του δίνει τα παιδιά του να τα δει. Αν και δεν νομίζω ότι αυτό είναι «πατέρας» προφανώς ήταν αρκετό για να τον ικανοποιήσει. Εγώ από την άλλη όποτε επιχειρώ να επικοινωνήσω με τα παιδιά μου αυτή κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να τα απασχολήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ασχολούνται με εμένα.
Δυστυχώς όσο κι αν θέλω να σε επαινέσω,  γιατί είσαι ένας πραγματικός ήρωας, όσα μου λες στο (2) και (3) (ειδικά εκείνο  το 25 χρόνια) στην πράξη σημαίνουν για μένα και τα παιδάκια μου ότι ΔΕΝ έχουμε λύση. Και αυτό σημαίνει για μένα προσωπικά ότι μου απομένει μόνο η εκκαθάριση ώστε να γλυτώσουν από αυτή τη συμμορία και να θυμούνται τουλάχιστον το μπαμπά τους σαν κάποιον που αντέδρασε με τον μόνο τρόπο που του απέμεινε για το καλό τους και ας είναι φυλακή. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν παίρνω αντικαταθλιπτικά. Γιατί φοβάμαι ότι θα βρω τη δύναμη να κάνω αυτό που είναι ηθικά σωστό και προς το καλό των παιδιών μου και να τους σκοτώσω.
Την τελευταία φορά που μίλησα με τα παιδιά μου ήταν την Παρασκευή. Η κορούλα μου χάρηκε τόσο πολύ, εκείνη άλλωστε ήταν που με βρήκε. Με παρακάλεσε να πάω στα γενέθλια της το Νοέμβριο. Με έπαιρνε τηλέφωνο από όπου μπορούσε το κοριτσάκι, από της φίλες της για να μην τη δουν και ήθελε να με γνωρίσει με αυτές. Το Σαββατοκύριακο την «εξαφάνισαν» στο χωριό και σήμερα δεν την ξαναείδα στο Facebook. ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΥΤΟ! Έχω φτάσει στο σημείο να μην αντέχω να πάω εκεί να τα δω γιατί δεν αντέχω να γυρίσω πίσω είτε άπραγος είτε έχοντας  δει τα κακόμοιρα τα παιδιά μου μόνο για 10 λεπτά. ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΠΙΑ. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΔΩ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ. ΣΤΡΙΒΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑΖΩ ΔΡΟΜΟ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ 20 ΜΕΡΗ ΣΤΗΚ ΚΑΛΙΘΕΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΩ. Ο γιός μου με τρομάζει περισσότερο. Το παιδάκι χρειάζεται έναν παρόντα  μπαμπά και εμείς συναντιόμαστε στο gtalk και στο Minecraft μήπως και μπορέσουμε να νοιώσουμε ότι είμαστε λιγάκι μαζί. Και ακόμα κι αυτό δεν είμαστε σε θέση να το διατηρήσουμε γιατί με κάποιο τρόπο σε λίγο μας παίρνουν χαμπάρι και μας κόβουν την επικοινωνία ή του βάζουν να κάνει πράγματα για να «απασχολείται». Βλέπω σιγά σιγά τον πατέρα του ακόμα και σαν έννοια να οδηγείται στην απώθηση, εκεί που πάνε όλα όσα μας κάνουν να λυπούμαστε.
Δεν θέλω να δικαιωθώ «κάποια στιγμή». Πρέπει φέτος να κάνω κάτι δραστικό. Αλλιώς τα παιδιά μου ΤΑ ΕΧΑΣΑ απλά γιατί δεν θα με χρειάζονται πια. Είναι τόσο γελοίο και τραγικό να με αποκαλεί κάποιος  «άριστο πατέρα» όταν δεν είμαι ΚΑΝ ΠΑΤΕΡΑΣ. Και ΕΙΝΑΙ επικίνδυνο για τα παιδιά μου να με λένε «μπαμπά» και να μαθαίνουν να συνδέουν τη λέξη με το πτώμα της έννοιας αντί για την πραγματική.

Επί της ουσίας έχω μια ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ.
Τι σημαίνει «διαμεσολάβηση»  πως γίνεται και ποιο είναι οι στόχοι της?
Έχω αντιμετωπίσει το κτήνος τη Γ..... Οι προστάτες της είναι εντελώς ζώα χωρίς ίχνος ηθικής και πολιτισμού και ή ίδια είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Για την ακρίβεια μετατρέπει την πραγματικότητα όπως τη βολεύει. Τα παιδιά που την έχουν αντιμετωπίσει την λένε “γκάου» που σημαίνει κάτι σαν «άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει  τίποτα». Γνωρίζω από διάγνωση που της έχει γίνει για την περίπτωσή μας ότι μισεί ενοχικά τον πατέρα της και τιμωρεί συμβολικά εμένα. Μιλάμε για κτηνώδη νεύρωση που έχει ενισχυθεί από την παντοδυναμία της. Μιλάμε για εγκληματική φύση ίδιας (τηρούμενων των αναλογιών με αυτής του Χίτλερ). Δεν προσεγγίζεται με λογική. Χρειάζεται μια θανάσιμη απειλή ή τρόμο για να χτυπηθεί πρώτα η παντοδυναμία και έπειτα να προσεγγιστεί.

Θα ήθελα να επισημάνω ότι το ελάχιστο που θέλουμε είναι να γυρίσουν τα παιδάκια μου πίσω στην Αθήνα εντός του έπόμενου καλοκαιριού. Δεν παλεύω για ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ.

Το σχέδιό μου είναι:

1. Δυναμώνω

2. Επισκέπτομαι .......... που να ΘΕΛΕΙ να ακούσει και να εχει δύναμη.

3. .......................

Μπορείς αν δημοσιοποιήσεις ότι θες αν αυτό βοηθήσει.