Το συμφέρον του παιδιού υπέρτατο κριτήριοΤου Θ. Κ. ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΥ*(www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=11.06.2005,id=80561496 )
1. Η διατήρηση ζωντανού του δεσμού ανάμεσα στο ανήλικο παιδί και τους διαζευγμένους γονείς του αποτελεί αυτονόητη προϋπόθεση για την ομαλή ψυχοπνευματική ανάπτυξή του. Το συμφέρον, επομένως, του παιδιού, που είναι το υπέρτατο κριτήριο για ό,τι συνδέεται με θέματα επιμέλειας και επικοινωνίας (βλ. άρθρο 3 της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, ΟΗΕ, 1989), επιβάλλει κάθε δικαστική απόφαση να διασφαλίζει ζωντανή τη σχέση του παιδιού και με τους δύο γονείς του.
2. Αυτή, όμως, η διατήρηση ζωντανής σχέσης και με τους δύο γονείς, ιδίως με την κατάλληλη επικοινωνία του παιδιού με τον γονέα που στερείται την επιμέλεια, συχνά υπονομεύεται από τον γονέα που έχει την επιμέλεια και που βρίσκεται σε καθημερινή επαφή μαζί του. Ο γονέας αυτός, εκμεταλλευόμενος την προνομιακή του θέση, είτε προκαλεί στο παιδί αισθήματα εχθρότητας ή και μίσους προς τον άλλο γονέα, είτε του καλλιεργεί αισθήματα ανασφάλειας σε σχέση με το γονέα αυτόν, με αποτέλεσμα η επικοινωνία να μετατρέπεται σε τυπική διαδικασία είτε, ακόμη, να ματαιώνεται εξαιτίας της άρνησης του ίδιου τού παιδιού.
1. Η διατήρηση ζωντανού του δεσμού ανάμεσα στο ανήλικο παιδί και τους διαζευγμένους γονείς του αποτελεί αυτονόητη προϋπόθεση για την ομαλή ψυχοπνευματική ανάπτυξή του. Το συμφέρον, επομένως, του παιδιού, που είναι το υπέρτατο κριτήριο για ό,τι συνδέεται με θέματα επιμέλειας και επικοινωνίας (βλ. άρθρο 3 της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, ΟΗΕ, 1989), επιβάλλει κάθε δικαστική απόφαση να διασφαλίζει ζωντανή τη σχέση του παιδιού και με τους δύο γονείς του.
2. Αυτή, όμως, η διατήρηση ζωντανής σχέσης και με τους δύο γονείς, ιδίως με την κατάλληλη επικοινωνία του παιδιού με τον γονέα που στερείται την επιμέλεια, συχνά υπονομεύεται από τον γονέα που έχει την επιμέλεια και που βρίσκεται σε καθημερινή επαφή μαζί του. Ο γονέας αυτός, εκμεταλλευόμενος την προνομιακή του θέση, είτε προκαλεί στο παιδί αισθήματα εχθρότητας ή και μίσους προς τον άλλο γονέα, είτε του καλλιεργεί αισθήματα ανασφάλειας σε σχέση με το γονέα αυτόν, με αποτέλεσμα η επικοινωνία να μετατρέπεται σε τυπική διαδικασία είτε, ακόμη, να ματαιώνεται εξαιτίας της άρνησης του ίδιου τού παιδιού.
